„Cesarzowa” („Forbidden Paradise”), to film wyprodukowany w 1924 roku w studio „Famous Players – Lasky” (od 1925 roku Paramount Pictures). Reżyser Ernst Lubitsch został wypożyczony od „Warner Brothers” dzięki staraniom Poli Negri, która jak zwykle wszystko świetnie zaplanowała. Natchniona bliskością swojego mistrza (w Hollywood mieszkali z Ernie’m po sąsiedzku), wpadła na pomysł zagrania Carycy, która byłaby satyrą na życie Katarzyny Wielkiej, panującej w Rosji w latach 1762 -1796. Skrupulatnie przestudiowała sztukę Lajosa Biro i Melchiora Lingyela, na podstawie której powstał potem filmowy scenariusz.
Pola, lekko rozczarowana poziomem ówczesnej kinematografii amerykańskiej, a doskonale znająca swoje możliwości aktorskie, dopiero co komplementowane przez wielką Eleonorę Duse, wzięła sprawy w swoje ręce i produkcja ruszyła pełną parą! Rolę przebiegłego ministra dostał Adolphe Menjou, Amerykanin, gwiazdor z najwyższej półki, a Aleksym, filmowym partnerem Negri i oficerem zarazem, został Francuz, niesamowicie przystojny Rod la Rocque. Rod podkochiwał się w Poli od jakiegoś czasu, ale bez wzajemności. Niewiadomo więc czemu, Pola podarowała mu brylant , który dostała kiedyś od Chaplina na zaręczyny. Można domyślać się, że z Charlie’m nie rozstawała się w przyjaźni, a Francuza bardzo lubiła. Przy okazji, jako Caryca, Pola nosiła w filmie własną biżuterię!
„Zakazany Raj” okazał się sukcesem, „dotyk” Lubitscha wciąż działał! Jednak to był ich ostatni wspólnie zrealizowany obraz. Poli Negri udało się stworzyć kreację władczej, ale nie pozbawionej ludzkich cech monarchini. Despotyczna i okrutna Katarzyna, zapomnienia szukała w ramionach kolejnych kochanków. Natomiast Pola uczyniła z niej w postaci swojej Carewny kobietę piękną, wrażliwą, ale też momentami zabawną. J. Basinger tak pisała o tej roli (Pola Negri Legenda Hollywood, M. Kotowski): „Kiedy dzisiaj ogląda się ją w tym filmie, widać, jaka była nowoczesna, jak bardzo współczesna w gestach, w umiejętności grania twarzą i całym ciałem. Jako aktorka stworzyła silną kobiecą osobowość, a ten film pozwolił jej nareszcie pokazać taką Polę Negri, jaką nagradzano w Niemczech”.
Za co można dostać wojskowe odznaczenia i czy bunt mężczyzn przeciwko rządom kobiety został stłumiony, dowiemy się oglądając „Forbidden Paradise”, film, który znalazł się na liście dziesięciu najlepszych filmów 1925 roku!